Στιχουργός
Λευτέρης Παπαδόπουλος!…
Ο Μέγας Πρόεδρός μας!…
Των απανταχού… Καθολικών και Ορθοδόξων Λευτεριστών, σε συνέντευξη που μου έδωσε στην εκπομπή μου στο ΒLUE SKY, στο… «αυριανό» 2007, που μεταδόθηκε χθες, αλλά πάντα επίκαιρη…
Επίκεντρο, η δημοσιογραφία του:
– Πώς αντέδρασε η μάνα σου, όταν είδε το πρώτο σου κείμενο στην εφημερίδα;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ο τσαγκάρης πατέρας από την Προύσσα, η μάνα μου από τον Πόντο…
Ορφανοί κι οι δυο…
Οι μάνα μου δούλευε σε σπίτια… Όμως…
Μου αγόραζε τα πιο ακριβά παπούτσια, κι ας μην είχαμε να φάμε την άλλη μέρα…
Όταν της έδειξα το πρώτο κείμενό μου, είχε την αίσθηση, έτσι όπως λέει το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι… το «Μη μου στέλνεις γράμματα… Γιατί γράμματα δεν ξέρω… Και με πιάνουν κλάματα…».
Γιατί, δεν ήξερε να διαβάζει…
Και άρχισε να μαθαίνει για να με διαβάζει!
– Πώς μπήκες στη δημοσιογραφία;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Είχα μπει στη Νομική… Αλλά, δεν μου άρεσε… Πήγα Νομική, ελπίζοντας ότι θα μπω στο δημόσιο για να έχω ένα πιάτο φαΐ. Όπως τα νέα παιδιά σήμερα, που αναζητούν μια δουλειά… Που κάνουν δέκα δουλειές για να ζήσουν… Ο φίλος μου Γιάννης Χιωτάκης, αρχισυντάκτης στο «Φως των Σπορ», μου ζήτησε να του γράφω ένα ανάγνωσμα με το θέμα το θάνατο τότε από δυστύχημα μιας ολόκληρης ομάδας, νομίζω της Τορίνο… Και όταν το διάβασαν στην «Ομάδα» των Νέων με πήραν…
– Λευτέρη Παπαδόπουλου, το ανάγνωσμα πρόσχωμεν!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: (Γέλια…) Ξεκίνησα στην ύλη… Έπαιρνα τα τηλεγραφήματα από την επαρχία, τα μικρά αστυνομικά που ήταν γραμμένες οι ανακοινώσεις στην καθαρεύουσα… Και τα ξανάγραφα ελκυστικά…
– Έδινες σπινθήρα….
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Ε, σιγά σιγά μπήκα στο ελεύθερο ρεπορτάζ… Το 1963, ο Χρήστος Πασαλάρης και ο αρχισυντάκτης ο Βάσος Βαρίκας – κριτικός θεάτρου και λογοτεχνίας, μου έδιναν τα μεγάλα θέματα…
– Τι καινούργιο έφερες στη δημοσιογραφική γραφή; Τη λογοτεχνία, αλλά χωρίς φιλολογίες;
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Έγραφα με προσωπικό τρόπο… Μέχρι τότε έγραφαν οι ρεπόρτερ… «μας είπαν… μας δήλωσαν… μας τόνισαν…».
Εγώ έγραφα σε πρώτο ενικό…
Στην αρχή θεωρήθηκε εγωιστικό, αλλά μετά επεβλήθη…
Μιλάμε τώρα για τα «Νέα»! Που τότε πουλούσαν 230.000 φύλλα!
Μη ξεχνάς, ότι ήμουν 28 και είχα γράψει την «Άπονη Ζωή» και τη «Φτωχολογιά»!
Κατόπιν, μου έδωσαν ενάμιση στήλη με τα απροσδόκητα του 24ώρου…
Έπαιρνα τις ειδήσεις από διάφορα ρεπορτάζ και έκανα μια ενιαία στήλη με μικρά και αιχμηρά… Ήταν ο προάγγελος των μικροπολιτικών… Μικρά ειδησάρια που…
– Ρινίσματα σιδήρου… και…
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: (Με εκείνο το γνωστό… πλάγιο βλέμμα): Πολύ ωραία έκφραση…
– …Και τα έκανες μικρά χρυσαφικά!
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Ναι!
———————————————
Όταν τελειώσαμε τη συνέντευξη και έσβησαν οι προβολείς, δέχθηκα τα κατά Λευτέρη… εύσημα:
ΛΕΥΤΕΡΗΣ: Ρε μαλάκα! Πολύ ωραία πήγε!
– Ευχαριστώ! Επίσης Πρόεδρέ μου!
(Φιλώντας του… σεβαστικά το χέρι…)
