Γυμνή Θεολογία

«Η ανθρώπινη ευαισθησία σας βρίσκει δημιουργική διέξοδο στην ποίησή σας, που συγκινεί, προβληματίζει, αποτελώντας μια εύγλωττη πνευματική διαμαρτυρία. Έχετε και το χάρισμα –προϊόν άσκησης και αγώνα– να κυριαρχείτε στη γλωσσική έκφραση της σκέψης σας, που είναι προϋπόθεση της αληθινής ποίησης».

(Επιστολή 12/2/2017)
Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ομότιμος Καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

 

«Ο ποιητής θα κάνει από την πρώτη σχεδόν στιγμή φανερές τις προθέσεις του, δηλώνοντας την αποστροφή του για την κρυπτικότητα και την εσωστρέφεια, που δεν επιτρέπουν να δούμε τον κόσμο με καθαρό βλέμμα, ιδίως έναν κόσμο σαν τον σημερινό που βαδίζοντας προς το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα βασανίζεται από μύρια δεινά. Ο Μαρδάς θα τα κατονομάσει ένα προς ένα: οι πρόσφυγες και οι εξόριστοι που περιφέρονται σε άνυδρους και αφιλόξενους τόπους, οι τερατωδίες της τεχνολογίας που στερούν το άτομο από την ελευθερία και την προσωπικότητά του, η υπαγωγή των εξουσιών σε αλλότρια συμφέροντα, η απόκρυψη της καθημερινής αθλιότητας από τον δημόσιο λόγο, εν ονόματι μιας άνευ νοήματος ομοθυμίας και ενότητας, οι άνθρωποι που χάνουν την υπόσταση και την ακεραιότητά τους σε μια κοινωνία η οποία όχι μόνο δεν μπορεί να τους υποσχεθεί το παραμικρό, αλλά τους δυσκολεύει να υπομείνουν και τον ήδη πολλαπλά παρεμποδισμένο βίο τους. (…). Τα ποιήματα του Μαρδά δεν κοιτάζουν μονάχα προς τα έξω, προς όσα συμβαίνουν στο κοινωνικό, στο οικονομικό και στο ιδεολογικό πεδίο, αλλά και προς τα μέσα, προς την εσωτερική επικράτεια του ατόμου, όπου κυριαρχούν πιο δυσπρόσιτα αισθήματα: η ανασφάλεια, ο φόβος και η υπαρξιακή αγωνία σε συνδυασμό με την αναστάτωση και την ταραχή ή με την καταλλαγή και τη λύτρωση που μπορεί να επιφέρουν οι εικόνες της παιδικής ηλικίας και της οικογενειακή ζωής -πάντοτε σε έναν γλυκόπικρο τόνο. (…). Όταν το ατομικό και το συλλογικό συναντιούνται στον ίδιο δρόμο, τότε σίγουρα και η ποίηση ξέρει πώς να σταθεί και να βαδίσει στον δικό της».

(Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, 26/9/2016)
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Κριτικός λογοτεχνίας

 

«Το εθνικό στοιχείο εμποτίζει κάθε στίχο με μια υπαρξιακή προσέγγιση. Η ποιητική του Μαρδά αναζητά έναν διάδρομο προς το μοντερνισμό. Αναζητά μία επαφή με τον λυρισμό του φωτός και του εθνικού στοιχείου της γενιάς του ’30, μέσα όμως από τον 21ο αιώνα και μια μεταμοντέρνα στιχουργία. Υιοθετεί το εθνικό πρότυπο της λογοτεχνικής παράδοσης με συχνές αναφορές στο Θείο ή σε τοπωνύμια της ελλαδικής χερσονήσου. Κι ενώ εκδηλώνεται μια στάση εθνικής υπερηφάνειας, αποφεύγει τις εθνικιστικές κορώνες (…). Αξίζει να υπογραμμίσουμε την ιδιαίτερη μεταφορική έκφραση που εμπλέκεται με την ειρωνική διάθεση και επενδύει στο συναίσθημα της άρνησης μέσα από αντιφατικά δίπολα ή αντιθετικά νοηματικά κέντρα».

(Facebook, Δεκέμβριος 2016)
Δήμος Χλωπτσιούδης, Κριτικός ποίησης

 

«Η Γυμνή Θεολογία του Κώστα Μαρδά δεν είναι παρά απόδειξη του τρόπου να γράψει κανείς ποιήματα που απευθύνονται στον Θεό και στα πλάσματά του. Φαίνεται χριστιανική η θρησκεία του βιβλίου, αλλά ταυτόχρονα είναι ειδωλολατρική».

(Ζάππειο, 15/9/2020)
Γιώργος Χρονάς, Ποιητής, εκδότης περιοδικού Οδός Πανός

 

«Τι είδους ποιητής είναι τελικά ο Κώστας Μαρδάς; Θα σας απογοητεύσω… Δε γνωρίζω. Τον διακρίνει ο σουρεαλισμός; Οπαδός της καβαφικής σχολής; Κατ’ εμέ, δεν ανήκει, δεν μιμείται και δεν υπηρετεί καμία υπάρχουσα ποιητική τάση. Δεν τον κατατάσσω πουθενά. Είναι αυτόφωτο ταλέντο. Με καθαρά προσωπικό στιλ γραφής. Είναι ο Κώστας Μαρδάς!».

(Ικαριώτικα Νέα, Σεπτέμβριος 2016)
Τασώ Γαΐλα, Φιλόλογος

 

«Στα ποιήματά σου φαίνεται η αθωότητά σου. Αθωότητα που σε κάνει ποιητή, αλλά σου έκανε ζημιά στην καριέρα σου…».

(Επιστολή 28/1/2019)
Nίνα Ναχμία, Δημοσιογράφος