Ελλάδα : Ανεξάρτητο Κράτος ή Υπόδουλο μετά την Επανάσταση του ’21;
200 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 και την Εθνική Παλιγγενεσία και τώρα που έφτασει στο τέλος η… εορταστική χρονιά της επετείου, λίγες σκέψεις κατά πόσο η Ελλάδα… που ποτέ δεν πεθαίνει είναι Ανεξάρτητο Κράτος κι όχι υπόδουλο.
Λίγες σκέψεις – μια ματιά στον διαχρονικά οικονομικό αλυτρωτισμό της χώρας, με τους ατέρμονους δανεισμούς, τις χρεοκοπίες και πτωχεύσεις της.
Ήτοι στη συνεχή υποδούλωσή της στους ξένους. Μια υποδούλωση που ουδέποτε έληξε από το 1821 έως σήμερα. Απλούστατα άλλαξε αφέντες.
Σύντομος λοιπόν απολογισμός για τους δύο τελευταίους αιώνες, αναγκαίος για την εξαγωγή συμπερασμάτων και απάντηση στο ερώτημα: «Ανεξάρτητο Κράτος η Ελλάδα ή Υπόδουλο»;
Μήπως ένα χρόνο τώρα εορτάζαμε με κάθε επισημότητα μια ψευδαίσθηση;
Ως γνωστόν οι Έλληνες κυβερνώντες, από την Επανάσταση του ’21 κι εντεύθεν, ασκώντας ολέθριες πρακτικές, συνεχίζουν διαχρονικά απτόητοι τον εθιστικά καταστροφικό φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης, σα να μην συμβαίνει τίποτα!
Η Ελλάδα από το 1821 έως το 2009 χρεωκόπησε συνολικά πέντε φορές (στα 1826, 1843, 1860, 1893 και 1932) αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στις δανειακές της υποχρεώσεις.
Αποτέλεσμα; Υποτέλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας απέναντι στις πιστώτριες Μεγάλες δυνάμεις.
Με αποτέλεσμα οι τελευταίες (ως δανειστές – αφεντικά) να διαφεντεύουν (ελέγχουν και διαχειρίζονται) την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας (όπως συνέβη στην περίπτωση πτώχευσης του Τρικούπη και όχι μόνο).
Ελλάδα: εξαρτώμενη και υποχείριο των ξένων δυνάμεων ανέκαθεν κατά τα τελευταία 200 χρόνια. Δηλαδή μετά την υποτιθέμενη… Εθνική Ανεξαρτησία της! Και πόσο αίμα χύθηκε στην Επανάσταση…
Γιατί άραγε κανείς πολιτικός μας -διαχρονικά εννοώ-, δεν άκουσε τον Πλούταρχο τον πρόγονο μας από το μακρινό παρελθόν:
«Άνθρωπος που μπλέκει μια φορά, μένει χρεώστης για πάντα και το άλογο που του έχουν φορέσει χαλινάρι, δέχεται στη ράχη του τον έναν αναβάτη μετά τον άλλο»… (Πλούταρχος. Γεννήθηκε γύρω στο 40 μ.Χ., στην Χαιρώνεια Βοιωτίας κι απεβίωσε γύρω στον 2ο αιώνα. Ιστορικός, φιλόσοφος, πολιτικός).
Πάμε τώρα σε έναν σύγχρονο φιλόσοφο… απόγονο του Πλούταρχου ,τον συγγραφέα ποιητή και δημοσιογράφο Κώστα Μαρδά και το νέο του βιβλίο:
1821-2021 Χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού
Ο Κ. Μαρδάς μόλις συμπεριέλαβε στην πλούσια εργογραφία του ένα θεατρικό έργο, διαλόγους μυθιστορίας -χαρακτηρισμός δικός του-, κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση εφόσον σαν ιστοριοδίφης με αξιόλογη ιστορική παιδεία στην συγγραφική του φαρέτρα ήδη περιλαμβάνει άριστες ιστορικές έρευνες.
Ένα θεατρικό λοιπόν το “Χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού” θεατρικό που καθηλώνει και …σκοτώνει ή καλύτερα πληγώνει βαθιά όσους αγαπούν αυτή τη χώρα, την Ελλάδα. Το έργο, το θεατρικό ιστόρημα του Κ. Μαρδά ξεκινάει… από την αρχή και το πρώτο δάνειο της χώρας μας την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης και φυσικά καταλήγει στο… τέλος του δράματος και στον πρωθυπουργό Τσίπρα.
Όλα τα δάνεια κι οι χρεωκοπείες, οι εξευτελισμοί της υπόδουλης χώρας μας κι οι ξεπουλημένοι ηγέτες της σε 8 σκηνές, 8 σχοινιά κατά τον συγγραφέα, 8 μονόπρακτα -θα μπορούσα να πω-, σχοινιά – σκηνές που προκαλούν ανύποτο πόνο σε κάθε σκεπτόμενο.
Προβληματισμός, σάτυρα, ευφυής παρουσίαση της δραματικής θέσης της χώρας μας από έναν έμπειρο συγγραφέα που κάνει χρήση ακόμη και του σατυρικού ταλέντου του σε αυτό το έργο, έργο το οποίο προσωπικά θεωρώ κάτι σαν συνέχεια αρχαίας τραγωδίας.
Το “Χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού” είναι ένας φόνος με το γάντι στους εορτασμούς της επίσημης πολιτείας για τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση του 1821, κραυγή πόνου κι απελπισίας , κραυγή για αφύπνιση ,αλλά… αλλά… ποιος ακούει;
Έχω μελετήσει αρκετά από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση του ’21, σε μερικά είχα την τιμή να ασκήσω κριτική όμως σχεδόν κανείς ομότεχνος του Κ. Μαρδά δεν ‘άγγιξε’ την πραγματική αλήθεια, δεν τόλμησε να θίξει την ωμή πραγματικότητα. Τους κυβερνήτες εκλεκτούς όχι του λαού αλλά των μεγάλων δυνάμεων που συστηματικά ξεπουλάνε τον τόπο. Κι ο λαός μας; Βγαίνοντας από την θεατρική αίθουσα όπου θα ‘τρέχει’ η παράσταση του έργου του Κ. Μαρδά ή έχοντας μελετήσει το βιβλίο αυτό εύλογο το γιατί θα σκεφτεί τη ρήση: «Δεν μπορείς να περιμένεις από εκείνους που σε κατέστρεψαν να γίνουν οι άνθρωποι που θα σε σώσουν» (Αριστοφάνης: “Βάτραχοι”).
Κατηγορία και Κατηγορώ η τελευταία δέκατη πράξη ή σχοινί του θεατρικού αυτού έργου με την ηρωίδα ‘Δανεισμένη’ να μονολογεί: «Πρέπει να τα επιστρέψω… Μου τα ζητούν πίσω: γιατί κι αυτά δανεικά τα φορώ! Τουλάχιστον η γύμνια, είναι δική μου! Και δεν την ντρέπομαι…Και σας αφήνω… Αναζητώντας τα νέα φορέματα… Της ευσυνειδησίας… Που αφορά όλους μας και όλες μας! Αντίο σας»!…
Ξενόδουλοι πολιτικοί, ασκώντας διαχρονικά οικονομική κακοδαιμονία και κακοδιαχείριση με τους αλόγιστους κι ανεξέλεγκτους δανεισμούς οι οποίοι μετατρέπουν τη χώρα σε υπόδουλο κράτος, αγνοί ήρωες της Επανάστασης, πρόσωπα που συμμετείχαν στα γεγονότα των δανείων, λαός, ταλαίπωρος Ελληνικός λαός που 200 τώρα χρόνια περιμένει την Ανάσταση του Έθνους του, όλοι παρόντες στο “Χορεύοντας στον γκρεμό του δανεισμού”, έργο πρωτότυπο, καυστικό έτσι όπως γνωρίζει καλά ο ικανός μας συγγραφέας να πράττει, έργο που αξίζει να αποκτήσετε ως ένα από τα πλέον αξιόλογα ιστορικά θεατρικά των τελευταίων χρόνων.
Γράφει η Τασσώ Γαΐλα
πηγή: alithia.gr
