Το ιδεολογικό και πολιτιστικό προφίλ του αείμνηστου Ανδρέα Λεντάκη, αγωνιστή της Αριστεράς, αλλά και, στο τέλος της ζωής του, βουλευτή της Πολιτικής Άνοιξης, έκανε ο συμπατριώτης μας δημοσιογράφος – συγγραφέας Κώστας Μαρδάς, ως συντονιστής εκδήλωσης, την Παρασκευή, στο βιβλιοπωλείο Ιανός, με επίκεντρο την επανέκδοση του βιβλίου του «Παλατινή Ανθολογία», με επιγράμματα Ελλήνων κλασσικών.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από το πολιτιστικό Ίδρυμα Λεντάκη με ομιλητές τη σύζυγο και πρόεδρο του Ιδρύματος ψυχολόγο – φιλόλογο Φωτεινή Λεντάκη και τον κοσμήτορα της Σχολής Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπίστημιο Γιώργο Κεντρωτή. Απήγγειλε ποιήματα η ηθοποιός Ράνια Σχίζα, ενώ ακολούθησε μουσική απόδοση των ποιητικών επιγραμμάτων από τη τραγουδίστρια Νένα Βενετσάνου, τον συνθέτη- κιθαρίστα Νότη Μαυρουδή και τον κιθαρίστα Γιώργο Τοσικιάν.
“Κυρίες και κύριοι,
Σας καλωσορίζω στην αποψινή μας εκδήλωση…
Στην αποψινή μας… εκπομπή… μπορώ να πω…
Μια εκπομπή –πιστεύω – αντάξια αυτού που εξέπεμπε ο Ανδρέας Λεντάκης:
Ιδεολογία, φιλοσοφία, πολιτική, ποίηση, πολιτισμό, θάρρος, πίστη, αμφισβήτηση και ξανά πίστη και ξανά αμφισβήτηση.
Προσωπικά, γνώρισα τον άνδρα στη Βουλή, ως κοινοβουλευτικός συντάκτης της εφημερίδας Έθνος. Όμως, από τα φοιτητικά μου χρόνια, τα χρόνια της εκρηκτικής μεταπολίτευσης, άκουγα για τον μύθο του Ανδρέα Λεντάκη και τον είχα κατατάξει στο υψηλό επίπεδο του απόκοσμου.
Βέβαια, στη διαδικασία του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ, απομυθοποίησα το μύθο του πολιτικού στο πολυφωνικό μεν, αλλά στημένο και κατεστημένο κοινοβουλευτικό σύστημα, Πάντως, ο θαυμασμός γι΄ αυτόν, επιβεβαιώθηκε πιο γήινος.
Ο Λεντάκης – μύθος: χαμογελούσε, ήταν ευπροσήγορος, προσηνής, άνετος, έτοιμος για κουβέντα, πολιτική ή αντιπολιτική, λογοτεχνική, ανθρώπινη, με σοβαρότητα και χιούμορ… Στους διαδρόμους, στο περιστύλιο, στο εντευκτήριο, στο καφενείο.
Παρουσιάζοντας, τότε, στην κρατική τηλεόραση, εκπομπή με βιογραφικές συνεντεύξεις βουλευτών, είχα την τιμή να του πάρω συνέντευξη στο σπίτι του. Αφού μιλήσαμε για τη βιογραφική του πορεία, από την Αντίς Αμπέμπα, στη φιλοσοφική Αθηνών, στην υπό το ΚΚΕ Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, στους αντιδικτατορικούς αγώνες, στην μεταπολιτευτική σοσιαλιστική ΕΔΑ, στην Πολιτική Άνοιξη, όταν τον ρώτησα ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, μου απάντησε:
«Το κύριο χαρακτηριστικό μου, είναι η αναζήτηση της αλήθειας με πάθος, ομολογώντας όπου έχω λάθος».
Πράγματι, όλη η πορεία του σε αυτό το μάταιο, ανόητο αλλά και ελκυστικό – αρκετές… φορές Κόσμο – ήταν η διαλεκτική, σωκρατική του πάλη, ανάμεσα σε αυτές τις δύο συμπληγάδες. Γιατί ο Ανδρέας Λεντάκης, ήταν ένας αρχαίος Έλληνας του σήμερα.
Και είναι σαν να τον βλέπω να συμμετέχει στις συνελεύσεις του Δήμου της αρχαίας Αθήνας, να παίρνει τον λόγο, να αντικρούει, να πείθει, αλλά έτοιμος πάντα να πειστεί από τον λόγο του άλλου, τον λόγο της πραγματικότητας.
Τον βλέπω στα συμπόσια με τον κεκραμένον οίνο…
Τον βλέπω στα κουρεία και στα αρωματοπωλεία – στους χώρους, δηλαδή, μαζικής επικοινωνίας της αρχαίας Αθήνας. Στα τότε σόσιαλ μίντια.
Τον βλέπω στα Ελευσίνια Μυστήρια και στα Ιερά Πορνεία.
Τον βλέπω να επιτιμά τους πολίτες Αθηναίους, που συναντάει στα παραπήγματα των παρακατιανών Ζευγιτών, αλλά και στα αβδηριτικά μέγαρα των ολιγαρχικών της ελίτ… Να κριτικάρει ευγενικά αυτούς που ιδιωτεύουν, που αρνούνται να μπουν στον σκολιό δρόμο της πολιτικής συμμετοχής, χαρακτηρίζοντάς τους, απαξιωτικά… ιδιώτες.
Τον βλέπω να κάνει παρέα με φιλοσόφους.
Αλλά και να βασανίζεται από τους ανθρώπους του τύραννου Πεισίστρατου.
Αλλά όχι μόνο από το αρχαίο δικτάτορα. Να βασανίζεται ψυχολογικά, μετέπειτα, από το Κράτος και τη Βία των εχθρών του, μα και ορισμένων συντρόφων του… Από το ιδεοληπτικό Κράτος της μόνης αλήθειας… Και από την χυδαία Βία της διαβολής, της συκοφαντίας και της κακότητας… Της επαναστατικής Βίας – που θεωρεί ότι δεν κάνει ποτέ λάθος. Για τον απλούστατο λόγο, ότι αυτοθεωρείται Θρησκεία άμεμπτη!…
Όμως, ο Ανδρέας Λεντάκης, από το αρχαίο κελί του τώρα, εξακολουθεί αέναα να χτυπά τον κώδικα «τακ τακ» στο δεσμωτήριο του χρόνου.
Υπερβαίνοντας τον χρόνο.”
Αμφισβητώντας τον χρόνο…
Τον χρόνο και του λάθους και του σωστού.
Και αυτά τα χτυπήματα, ας ηχούν, έως θανάτου, στην πόρτα της συνείδησής μας, ως χτυπήματα αντίστασης απέναντι στην Επανάσταση – Θεά, που, μέσα στο δίκαιο αίμα, καμώνεται ότι δεν κάνει ποτέ λάθος, αν και διαψεύδεται από την ζωή του σωστού… Του σωστού, που και αυτό κάνει λάθη.
Ανδρέα Λεντάκη, με τα βιβλία σου, συνέχισε να μας χτυπάς!
πηγή: alithia.gr
